2004. Anne wordt 1 jaar

De eerste taart.
De geitjes krijgen de restanten van de knoeitaart

2002. Lukas wordt gedoopt.

Lukas was 1 jaar en 10 maanden oud toen hij gedoopt werd. De ceremonie verliep rustig en kalm tot opa hem optilde en die vreemde man met water begon te knoeien.

Maar die witte doek werd hem te veel.

Mamma ontfermt zich over het slachtoffertje en Erik verricht hand- en spandiensten. Thuisgekomen was het leed weer gauw vergeten. Je wordt maar 1 keer in je leven gedoopt
.

2003. Daar is onze kleindochter Anne.

...........Wikipedia
.........de vrije encyclopedie

Anne met mamma.
Anne met oma Weert.
Anne met oma Buggenum.

Anne, baby van het jaar

2001. Proficiat! 1 jaar.

Lukas viert zijn eerste verjaardag ook met een knoeitaart. Hij eet al netjes met een lepel.Naar Manaus.
Frank en Ivy gaan in het najaar van 2001 naar Brazilie. Erik is 3 en Lukas 1 jaar. Het is een hele opgave om vooral met de kleine Lukas deze reis te ondernemen. Ze reisden eerst naar Parijs. Vandaar ging het naar Sao Paulo in Brazilie. En dan nog een binnenlandse vlucht naar Manaus. De kinderen waren doodop toe ze in Manaus aankwamen. Ze moesten erg wennen aan het klimaat; heet en enorm luchtvochtig.
Het leven speelt zich voor het grootste deel buitenshuis af. Op de foto's die ik van Frank heb gekregen, lijkt het wel of ze altijd aan het barbecuen zijn. Slapen doe je binnen onder een muskietennet. Erik speelde met zijn neefjes. Hij sprak alleen Nederlands en de neefjes Portugees. Oma had een grote tuin en die tuin groeiden de vruchten die wij in de 90-er jaren bij AH konden kopen, zoals Advocado 's en mango 's.

.

Hier kun je avonturen beleven!

Oma Manaus en Tante Ivanette samen met Lukas. Een boottochtje op de Rio Negro, een zijrivier van de Amazone. Frank en Erik met nog andere familieleden

Ivy en Lukas onder een beschuttend afdak

Manaus.

Klaar voor de terugreis. Erik zit wat triestig bij de koffers te wachten tot ze vertrekken. De vriendjes met wie hij hier fijn had gespeeld, moet hij achterlaten

2002. Het jaar van Lukas.

Nog 2 weken dan is ie er! Deze foto is gemaakt in onze tuin in Neer. Onze schoondochter laat trots haar bolle buik zien. Hennie kocht vroeger positiekleren. Dat leken wel tenten. Wat tijden snel kunnen veranderen.

En daar is ie dan. onze Lukas. Een gezonde stevige baby. Proficiat mamma Ivy en pappa Frank.

Erik viert zijn eerste verjaardag.

Je ziet 't menke aan 't werk met een speciale taart, een knoeitaart! Zijn mamma heeft hem voor alle zekerheid de kleren uitgedaan. Hij gaat net zo te werk als zijn collegaatjes op de TV, die ook jarig zijn. Eerst voorzichtig verkennen, met een vingertje wat slagroom pakken, proeven, lekker ....! Zijn acties worden steeds heftiger. Van eten stapt hij over naar kneden en boetseren. Aangemoedigd door de omstanders vliegen de brokken in het rond.
Eindelijk staat opa ook 'ns op een foto. Dit was in 1999 met Weerter kermis. We waren allebei behoorlijk duf van dat sjouwen van kraam naar kraam. Even uitblazen op een terrasje.


Is det unne echte?
De laatste keer keer dat oma Kierkels haar achterkleinzoon ontmoette. Deze foto is genomen in de het verzorgingstehuis Hornerheide in Horn. Oma was sterk vermagerd en de grijns op haar gezicht was een lach. Ze was het leven moe. Ze had gelukkig een kamertje alleen gekregen, maar als iemand stervende was, moest ze voor 1 of 2 dagen naar een zaaltje van 6. Ze wist niet waarom ze dan verplaatst werd. Het kon haar ook niets meer schelen. In dit tehuis heeft ze maar 2 maanden gewoond, op 21 februari 1999 stierf ze hier.
Als we haar gingen bezoeken zat ze in een woonkamer. Een stompzinnige naam voor dat vertrek. Daar zaten voor het merendeel zombie-achtige wezens, mannen en vrouwen hangend over een bord, kwijlend uit hun mond en daar tussen zat ook mijn moeder. We namen haar snel mee naar de binnentuin en probeerden haar aandacht te richten op de tropische planten. In het restaurant werd een kop koffie gedronken en dan gingen we weer terug in het afgesloten deel van het huis. Mam keek ons smekend en vroeg: Breng je me naar mijn slaapkamer? Als de zuster het goed vond gebeurde dat ook. We legden haar dan op het bed, ze deed haar ogen dicht en zei dan: Ich bin meuch, gaotj mer nao hoees!
Die laatste keer dat we met Erik naar Horn gingen, liepen we met hem de woonkamer binnen. De aanwezigen in het vertrek bemerkten dat er iets bijzonders binnenkwam. Een oud vrouwtje stak haar armen uit naar Erik en zei: Is det unne echte? En haar gezicht straalde. Ze haaj unne echte knien gezeen!

.

Een foto uit begin 2000.

Erik samen met opa, in de gemeenschapsruimte van de H. Hartschool.

Bij deze foto past uitstekend het eerder in mijn Blog geplaatst lied:

.

Sag mir wo die Haare sind,
wo sind sie geblieben?

Sag mir, wo die Haare sind,

was ist gescheh'n?

Sag mir, wo die Haare sind,

Sie verschwanden so geschwind.

wann werd' ich je versteh'n?
wann werd' ich je versteh'n?

Vroeger was ik jong en knap, nu alleen nog maar knap

Erik werd geboren 17 juli 1998 in Weert.

Wij woonden nog in Neer. Het was een fantastisch mooie baby, met zwart krullend haar. Oma en Oma waren maar wat gruuets. De geboorte van onze eerste kleinkind was ook de eerste stap van onze verhuizing naar Weert

In december werd Erik gedoopt.

Het was 20 december 1998. Oma Maria was uit Manaus, in het Amazonegebied, met haar dochter Ivanette en neefje Igor naar Nederland komen vliegen. Midden in de winter. Ze had geen winterkleren, het is daar altijd 30 graden of meer. Igor stond vol verbazing te kijken naar de sneeuw die op een morgen was gevallen. Ook een echte kerstboom was een sensatie. Hij rook zo lekker. Maar het klimaat was verschrikkelijk. Wie gaat er nu in zo 'n koud land wonen. Erik draagt hier het doopkleed van de oma uit Brazilie. Erik heeft zijn oma samen met pappa en mamma in Brazilie opgezocht, maar zij komt niet meer naar dat land met dat vreselijke weer.

Van links naar rechts: Oma uit Brazilie, Opoe uit Nederweert, Hennie, oma uit Neer en Guido.