Je ziet 't menke aan 't werk met een speciale taart, een knoeitaart! Zijn mamma heeft hem voor alle zekerheid de kleren uitgedaan. Hij gaat net zo te werk als zijn collegaatjes op de TV, die ook jarig zijn. Eerst voorzichtig verkennen, met een vingertje wat slagroom pakken, proeven, lekker ....! Zijn acties worden steeds heftiger. Van eten stapt hij over naar kneden en boetseren. Aangemoedigd door de omstanders vliegen de brokken in het rond.
Eindelijk staat opa ook 'ns op een foto. Dit was in 1999 met Weerter kermis. We waren allebei behoorlijk duf van dat sjouwen van kraam naar kraam. Even uitblazen op een terrasje.
Is det unne echte?
De laatste keer keer dat oma Kierkels haar achterkleinzoon ontmoette. Deze foto is genomen in de het verzorgingstehuis Hornerheide in Horn. Oma was sterk vermagerd en de grijns op haar gezicht was een lach. Ze was het leven moe. Ze had gelukkig een kamertje alleen gekregen, maar als iemand stervende was, moest ze voor 1 of 2 dagen naar een zaaltje van 6. Ze wist niet waarom ze dan verplaatst werd. Het kon haar ook niets meer schelen. In dit tehuis heeft ze maar 2 maanden gewoond, op 21 februari 1999 stierf ze hier.
Als we haar gingen bezoeken zat ze in een woonkamer. Een stompzinnige naam voor dat vertrek. Daar zaten voor het merendeel zombie-achtige wezens, mannen en vrouwen hangend over een bord, kwijlend uit hun mond en daar tussen zat ook mijn moeder. We namen haar snel mee naar de binnentuin en probeerden haar aandacht te richten op de tropische planten. In het restaurant werd een kop koffie gedronken en dan gingen we weer terug in het afgesloten deel van het huis. Mam keek ons smekend en vroeg: Breng je me naar mijn slaapkamer? Als de zuster het goed vond gebeurde dat ook. We legden haar dan op het bed, ze deed haar ogen dicht en zei dan: Ich bin meuch, gaotj mer nao hoees!
Die laatste keer dat we met Erik naar Horn gingen, liepen we met hem de woonkamer binnen. De aanwezigen in het vertrek bemerkten dat er iets bijzonders binnenkwam. Een oud vrouwtje stak haar armen uit naar Erik en zei: Is det unne echte? En haar gezicht straalde. Ze haaj unne echte knien gezeen!
.
Een foto uit begin 2000. 
Erik samen met opa, in de gemeenschapsruimte van de H. Hartschool.
Bij deze foto past uitstekend het eerder in mijn Blog geplaatst lied:
.
Sag mir wo die Haare sind,
wo sind sie geblieben?
wo sind sie geblieben?
Sag mir, wo die Haare sind,
was ist gescheh'n?
Sag mir, wo die Haare sind,
Sie verschwanden so geschwind.
wann werd' ich je versteh'n?
wann werd' ich je versteh'n?
wann werd' ich je versteh'n?
Vroeger was ik jong en knap, nu alleen nog maar knap
